Het is vandaag 4 januari 2024 en ik heb zojuist de voordeur van mijn woning definitief achter mij dichtgetrokken. De komende 6 – 8 maanden woon ik noodgedwongen elders. En wat er ook gebeurt… het huis zal niet meer hetzelfde zijn als ik terugkom.
Ruim 15 jaar terug – we schrijven het jaar 2008 – besloot het stadsdeel Westerpark in Amsterdam dat mijn buurt hoognodig opgeknapt moest worden. Dat ging niet erg subtiel… er kwam een bewonersvoorlichting en de boodschap was simpel: jullie buurt moet gaan voldoen aan de nieuwste eisen qua veiligheid. En de eigenaar-bewoners mogen het zelf betalen. Die nieuwe eisen heeft de gemeente nooit door kunnen duwen, het verzet was groot en de wettelijke basis te smal. Maar we kregen er ook wat voor terug: de gemeente zou opnieuw de funderingen van de woningen kwalificeren. En dat bleek geen vrolijk nieuws te zijn: de meeste woningen kregen funderingscode 3 (matig), een enkeling funderingscode 4 (slecht) en ook een enkeling funderingscode 2 (goed).
Dat was dus 15 jaar geleden…
In 2016 hebben we de fundering samen met buren nader laten onderzoeken. Onze fundering was verslechterd en toe aan herstel. Na veel discussie hebben we uiteindelijk besloten om met vier panden samen de fundering aan te pakken. Dat levert schaalvoordeel op en samen weten we meer dan alleen. Voor de zekerheid hebben we voor de begeleiding een projectleider ingehuurd, die zorgt dat we de juiste stappen zetten en ook nog in de goede volgorde.
Nu is het zomer van 2023: de vooronderzoeken zijn gedaan, de tekeningen staan op papier en de offertes van de aannemers zijn binnen. Komende week overleggen we met alle betrokken eigenaren over die offertes. En dan wordt ook duidelijk wat de planning gaat zijn.
Zo’n project, ik vind het nogal wat. Ik moet mijn huis ontruimen, omdat mijn woning in een bouwput gaat veranderen. Zo’n project maak ik hopelijk maar eens in mijn leven mee. En met deze blog wil ik de avonturen en alles wat er bij zo’n project komt kijken documenteren. Opdat ik – als alles achter de rug is – nog eens terug kan kijken op het herstellen van de fundering onder ons pand.
Met deze advertentie kondigen de trotse ouders Cornelis Reijntjes en Hinderkien Assies de geboorte van hun zoon aan. Ze geven hem de namen Cornelis Hendrikus. Hij groeit op met een ouder broertje Jan Cornelis Reijntjes. Voor zover bekend blijft Cornelis zijn hele leven in Leek wonen. In de nacht van 1 op 2 december 1936 eindigt zijn leven door een brute roofmoord. De omgeving van Cornelis is ontzet door het geweld, zo valt in vele kranten te lezen. Ook de rechtszaak tegen de daders is onderwerp van gesprek in krant en op straat.
Levensloop:
In januari 1987 – het is al even geleden – begon ik aan mijn bedrijfsopleiding tot TPF programmeur. Daar was ik terecht gekomen door min of meer per ongeluk door de selectieprocedure te rollen. Niet alles in het leven is planbaar, en dit kwam zeker niet in mijn plannen voor.
Enfin.. samen met nog tien anderen begon ik aan de opleiding programmeren in assembler. Het zal de meesten niets zeggen, maar een computerprogramma schrijven in assembler betekent dat je heel dicht tegen de processor aan zit te schrijven. Na een spoedcursus hoe een computer processor werkt leerden we stap voor stap de instructies.
Ik herinner me nog de eerste instructie: MVC wat staat voor ‘move character’. Zo’n instructie zag er bijvoorbeeld zo uit: MVC TARGET(5),SOURCE, wat zoveel betekent dat je de eerste 5 karakters vanaf ‘source’ verplaatst – of beter kopieert – naar ’target’. En daar viel bij mij het kwartje niet direct. Het leek mij persoonlijk vrij zinloos om iets te gaan verplaatsen als het al ergens staat. Omdat ik niet al te dom wou overkomen heb ik de ‘waarom’ vraag wijselijk niet gesteld. Het leek me dat er een reden was dat we juist dit als eerder leerden.
Tijdens het verdere leerproces en vele jaren als assembler programmeur ontdekte ik dat programmeurs vrij vaak gegevens verplaatsen van plaats A naar B. En met goede reden… gegevens uit de database krijgen een kopie in het geheugen, tussenresultaten van een berekening krijgen een kopie, gegevens gaan naar de juiste plek om ze te tonen op scherm, printer of een ander medium.
In het vervolg van de opleiding leerde ik ook de rest van de instructies. Wie nu programmeert zal verrast zijn dat assembler programmeurs met een kleine set instructies alles doen. Onvergelijkbaar met de enorme bibliotheken van moderne computertalen.